Geen hondenras is meer aangetast dan de Amerikaanse Pit Bull Terrier. De media promootte de soort als een gevaarlijk wezen vanwege de associatie van de hond met hondengevechten en wrede publieke aanvallen. Speculatieve artikelen gepubliceerd in de jaren tachtig en negentig suggereerden dat de agressie van de hond genetisch bepaald was.
Het werd beschouwd als een publieke vijand die niet hervormd of getraind kon worden om samen te leven met mensen. Schuilplaatsen begonnen Pit Bulls in verbazingwekkende mate te euthanaseren toen doodsbange Amerikanen bang waren om ze te adopteren, en sommige gemeenten en verenigingen van huiseigenaren verbood aankopen of adopties van Pit Bulls.
De publieke opinie over de honden is veranderd, maar waarvoor werden Pit Bulls aanvankelijk gefokt? De Amerikaanse Pit Bull stamt af van de kruisingen tussen de Engelse Bulldog en Terrier die populair waren in de 19e eeuw. De term Pit Bull beschrijft echter vier rassen: de American Pit Bull, American Bulldog, Staffordshire Bull Terrier en American Staffordshire Terrier. Het classificeren van een hond als Pit Bull is moeilijk zonder DNA-analyse, en sommige veterinaire experts speculeren dat maar liefst 25 hondenrassen die in opvangcentra aankomen, ten onrechte als Pit Bulls worden bestempeld.
Hun voorouders werden in de 19e eeuw gebruikt als werkhonden om wild vee te hoeden, maar ze werden ook gebruikt bij stierengevechten op de Britse eilanden. Nadat bullbaiting was verboden, begonnen hondengeleiders rattenwedstrijden te houden waarbij Pit Bulls tegen ratten vochten. De term Pit Bull kwam van de put waar de ratten werden geplaatst om tegen de honden te vechten.
De 19e eeuw: de oorsprong van de Pit
Bullbaiting was een onmenselijke sport waarbij Engelse Bulldogs het tegen stieren opnamen. Begeleiders plaatsten een of twee honden in de ring met een stier, en na urenlange aanvallen van de honden stortte de stier in of stierf. In 1835 handhaafde Engeland de Cruelty to Animals Act, die het pesten met stieren verbood.
hond at krijt
Hoewel de wet verhinderde dat stieren werden geslacht, begonnen hondengeleiders rattenwedstrijden te houden waarbij Pit Bulls tegen ratten vochten. De term Pit Bull kwam van de put waar de ratten werden geplaatst om tegen de honden te vechten. Toeschouwers wedden erop hoe snel de honden de ratten zouden kunnen doden, maar uiteindelijk trad de regering met harde hand op tegen de illegale operaties. Helaas begonnen sommige hondenbezitters clandestiene hondengevechten te organiseren als reactie op de acties van de overheid.
In tegenstelling tot de mythe dat hondenvechters hun dieren fokten om agressief te zijn, zochten 19e-eeuwse fokkers naar honden die volgzaam waren tegenover mensen. Ze wilden dat hun honden hun tegenstanders zouden aanvallen, maar de Pits moesten tam genoeg zijn om thuis en in de ring te kunnen omgaan. Agressieve puppy's werden gescheiden van de rest van het nest en meestal gedood om de overdracht van de eigenschap op het nageslacht te voorkomen.
moyen poedel
Afbeelding door: Pixabay
De Pitbull in de Verenigde Staten
Vóór het uitbreken van de burgeroorlog kwamen Britse immigranten naar de Verenigde Staten en brachten hun Pit Bulls mee. De honden werden van onschatbare waarde bij het hoeden van vee en schapen, het bewaken van landbouwgrond en het beschermen van gezinnen tegen dieven. In 1889 werd de Engelse werkhond de American Pit Bull Terrier genoemd, maar de American Kennel Club erkent hem niet als een officieel ras. Hoewel hij werd gebruikt bij illegale hondengevechten in het 19e-eeuwse Amerika, werd de Pit Bull bewonderd vanwege zijn herderstalenten en zijn vermogen om naast mensen te werken.
De 20e eeuw: roem en schande
Hondengevechten werden in het begin van de 20e eeuw impopulair en Amerikanen concentreerden zich op de positieve aspecten van de Pit Bull. Ze werden beschouwd als betrouwbare honden die hard werkten voor een snelgroeiende natie. In 1917 werd een Pit Bull een onwaarschijnlijke held toen de Verenigde Staten betrokken raakten bij de Eerste Wereldoorlog. De hond werd beschreven als een Amerikaanse Pit Bull, maar sommigen speculeerden dat de hond deels Boston Terrier was.
Afbeelding door: KruBeer Photo, Shutterstock
De Pitbull-soldaat
De hond, later Stubby genoemd, dwaalde een oefenterrein op de Yale Universiteit binnen voor Amerikaanse troepen. De hond raakte bevriend met de soldaten en volgde hen door het kamp. Toen de troepen van de Nationale Garde naar Duitsland vertrokken, deden ze dat ook gesmokkeld Stubby aan boord van de SS Minnesota. Stubby was een morele booster voor onervaren Amerikaanse troepen op wie neergekeken werd door hun Franse bondgenoten, maar al snel werd de Pit Bull meer dan een cheerleader voor de Verenigde Staten.
Toen Amerikaanse troepen de Duitse stad Schieprey bezetten, gooiden de terugtrekkende Duitsers handgranaten de loopgraven in. Stubby rende naar de loopgraven en raakte door de explosies gewond aan zijn voorbeen. Hij herstelde van zijn verwondingen en nam deel aan 17 veldslagen.
Zijn beroemdste heldendaad vond plaats toen hij een Duitse spion onderwierp en zijn ijzeren kruis afrukte. Generaal Pershing, commandant van de Amerikaanse strijdkrachten, overhandigde Stubby een gouden heldenmedaille in opdracht van de Humane Education Society, die later de Humane Society werd. Na zijn overlijden in 1926 wijdde de New York Times drie kolommen aan zijn overlijdensbericht, en het Smithsonian bewaarde zijn stoffelijk overschot.
Hollywood-honden
Stubby's bekendheid en respect vergrootten de voorliefde van het publiek voor de Pit Bull, en de honden begonnen te verschijnen in vroege Hollywood-films en korte films. Buster Keaton, Fatty Arbuckle en producer Hal Roach speelden Pit Bulls in hun films. Hal Roach vond de beroemdste Pit van Hollywood, Pete. Piet was te zien in de Onze bendes En Kleine deugnieten korte broek.
Politici, beroemde schrijvers en beroemdheden promootten Pit Bulls als America’s Dog. Enkele van de bekende Pit-eigenaren aan het begin van de 20e eeuw zijn onder meer Theodore Roosevelt, Mark Twain, Fred Astaire en Humphrey Bogart. Vanaf het begin van de 20e eeuw tot het einde van de jaren zestig waren Pit Bulls de favoriete huisdieren van Amerikanen, maar de jaren zeventig en tachtig waren niet zo vriendelijk voor het ras.
Afbeelding door: Megan DiLeo, Shutterstock
Herkennen reuen hun puppy's?
Veranderende publieke opinies
Het eind van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig waren turbulente periodes in de Verenigde Staten, en helaas kwamen hondengevechtclubs steeds vaker voor. Onbetrouwbare, 'fly-by-night'-fokkers begonnen Pit Bulls te fokken zonder enige kennis van selectief fokken, en de berichten over hondenaanvallen namen in de jaren zeventig aanzienlijk toe. In 1974 telde New York City 35.000 meldingen van hondenaanvallen, en nu ligt dat aantal dichter bij de 3.500.
Het reguleren van de misdaad was moeilijk omdat de clubs in verschillende staten gevestigd waren, maar dierenrechtenorganisaties overtuigden de media ervan meer verhalen over de verschrikkingen van hondengevechten te publiceren, zodat de misdaad een misdrijf kon worden. Veel van de gevechten vonden plaats in stedelijke gebieden met minderheidsgemeenschappen, en berichten in de media over hondengevechten veroorzaakten vaak raciale spanningen in het land. In 1976 verbood het Amerikaanse Congres hondengevechten in alle vijftig staten, maar de bekendheid van het Pit Bull-ras nam alleen maar toe.
doen rietcorso's kwijlen
Time Magazine en Sports Illustrated
Krantenartikelen uit het begin van de 20e eeuw promootten de Pit Bull als een loyale metgezel, maar de berichtgeving in de media over het ras in de jaren tachtig en negentig nam een onheilspellende toon aan. In 1987 plaatste het tijdschrift Time een Pit Bull op de voorpagina met de titel The Pit Bull Friend and Killer. Het publiek werd steeds banger voor de honden, en het Beware This Dog-artikel van Sports Illustrated zette het stereotype dat Pits een gevaar voor de samenleving vormde verder in stand.
Agressie bij honden werd in de jaren tachtig nog niet zo goed begrepen als nu. Bronwen Dickey, auteur van Pit Bull: de strijd om een Amerikaans icoon , publiceerde haar boek om veelvoorkomende mythen over Pit Bulls te verdrijven. Enkele van de onnauwkeurigheden die ze weerlegt, zijn onder meer:
- Pit Bulls zijn geprogrammeerd om te doden: Agressiviteit is geen gemeenschappelijk kenmerk van Pit Bulls. Hondenvechters die op zoek zijn naar agressieve Pit-puppy's in een gezond nest, beschouwen het vinden van één gemene hond op vijf als een succes. Het dwingen van Pit Bulls om ontoereikende diëten, blootstelling aan de elementen en inhumane levensomstandigheden te doorstaan, kan tot agressiever gedrag leiden.
- De beet van een Pit Bull is erger dan bij andere rassen omdat de kaak op slot zit: Wetenschappelijke studies hebben deze misvatting weerlegd. De kracht van de beet van een hond houdt rechtstreeks verband met zijn massa. Honden leren hun beten te kalibreren als puppy’s terwijl ze borstvoeding geven.
Beeldcredits: Voltgroup, Shutterstock
De tragedie van 2007
Nadat hij was gearresteerd wegens drugsbezit, vertelde Davon Boddie de onderzoekers dat hij op het adres van Michael Vick woonde. Vick was een quarterback uit Atlanta Falcon, en toen onderzoekers zijn eigendom doorzochten, vonden ze bewijs van hondengevecht . Nadat een ander bevel was betekend, vond de politie:
- Gewonde, ondervoede honden vastgeketend aan autoassen; de meeste van de 51 honden waren Pit Bulls
- Een gevechtsgebied bedekt met bloed
- Een verkrachtingsstandpunt voor het impregneren van agressieve vrouwelijke Pits
- Apparatuur voor het trainen en fokken van dieren
- Prestatiebevorderende medicijnen om agressie te vergroten
- Papierwerk met details over de hondengevechten
Michael Vick werd beschuldigd van liegen tegen federale onderzoekers nadat hij had toegegeven dat hij twee honden had gedood, en hij zat 21 maanden in de gevangenis. De Bad Newz Kennels-operatie van de ex-voetballer stelde de wereld bloot aan de verschrikkelijke omstandigheden die Vicks Pit Bulls ervoeren.
Voordat de dieren werden gered, merkten onderzoekers dat veel doodsbange honden zichzelf tegen de grond sloegen. Ze gingen liggen toen iemand hen benaderde, omdat ze bang waren voor mensen.
Gelukkig kende de weerzinwekkende gebeurtenis een happy end voor de rest van Vicks vechthonden. Van de 51 geredde honden werden er 48 gerehabiliteerd en kregen ze een liefdevol thuis. De media interviewden de nieuwe ouders van huisdieren en benadrukten hoe aanhankelijk en speels de honden waren. Vicks misdaad hielp de kijk op Pits als moordenaars te veranderen.
Toen de samenzweerders van Vick de onderzoekers de gruwelijke details vertelden van het doden van de verliezers van luchtgevechten, waaronder het elektrocuteren, wurgen en doodslaan van honden, realiseerden de Amerikanen zich eindelijk dat de mens verantwoordelijk was voor agressieve honden. Pit Bulls waren slechts de slachtoffers.
Beeldcredits: Tulia Colombia Torres Hurtado, Pixabay
husky gemengde labrador
Laatste gedachten
Laatste gedachtenVerschillende hondenrassen hebben gespierde lichamen, gladde jassen en grote kaken. Het identificeren van een Amerikaanse Pit Bull aan de hand van visuele aanwijzingen heeft ertoe geleid dat meer hoektanden schuilplaatsen zijn binnengegaan en zijn geëuthanaseerd. De reputatie van de Pit is aanzienlijk verbeterd sinds de redding van de honden van Michael Vick, maar het verkeerd begrepen ras heeft zijn vroegere titel van America’s Dog nog niet behouden. Hopelijk zal verder onderzoek naar de genetica en agressie van honden het publiek duidelijk maken dat de Pit Bull een gewone hond is die een liefhebbend gezin nodig heeft in plaats van een bloeddorstige moordenaar.
Mogelijk bent u ook geïnteresseerd in:
- Blaffen Pitbulls veel?
- Zijn Pit Bulls verboden in Zuid-Afrika?
