DIERENARTS GOEDGEKEURD
GESCHREVEN DOOR
Dr. Rachel Ellison
DVM (dierenarts)
lange magere honden
De informatie is actueel en up-to-date volgens het laatste veterinaire onderzoek.
Kom meer te weten
Is het al een tijdje geleden dat u merkte dat uw hond heel veel of zelfs helemaal niet plast? Als dit het geval is, bestaat de mogelijkheid dat uw hond last heeft van een urinewegobstructie, ook wel urinewegblokkering genoemd. Een urinewegobstructie wordt beschouwd als een medisch noodgeval en vereist onmiddellijke actie van de hondeneigenaar.
In dit artikel bespreken we deze aandoening in meer detail, wat u moet doen als u vermoedt dat uw hond deze aandoening heeft, en enkele dingen die u mogelijk bij de dierenarts kunt verwachten als uw hond een urinewegobstructie heeft.
Wat moeten we doen
Als u vermoedt dat uw hond niet veel plast of denkt dat u hem helemaal niet heeft zien plassen, probeer dan de volgende stappen:
- Denk aan hun normale gewoonten op het gebied van zindelijkheidstraining en eventuele veranderingen die u de laatste tijd heeft opgemerkt. Let er bovendien op of u merkt dat ze tekenen van een urinewegobstructie vertonen (zie hieronder voor meer informatie).
- Controleer of ze toegang hebben tot water; als ze geen normale toegang tot water hebben gehad, kunnen ze uitgedroogd zijn. Dit zou, zonder enige andere tekenen, een alternatieve, tijdelijke reden kunnen verklaren waarom een hond mogelijk niet hoeft te plassen. Het herintroduceren van water zou de terugkeer van normaal urineren mogelijk moeten maken.
- Probeer uit de eerste hand te zien hoe hun potje breekt om te zien of ze een normale stroom urine kunnen doorlaten of niet.
- Zoek naar bewijs dat ze in andere gebieden hebben geplast. Plekken die aantrekkelijk kunnen zijn, zijn onder meer hun bed, krat, dekens, stapels wasgoed of tapijtgebieden die zich op rustige, minder bereisde plekken in uw huis bevinden. Kijk eens goed rond in uw huis om te zien of er plekken zijn waar ze naartoe zijn gegaan.
- Als uw hond echt niet plast, of zelfs als u alleen maar vermoedt dat dit het geval zou kunnen zijn, is het niet kunnen plassen een medisch noodgeval. Neem onmiddellijk contact op met de dierenarts van uw hond of een dierenkliniek voor noodgevallen!
- Volg het medisch advies van uw dierenarts; een hond die echt niet kan plassen wordt van wachten niet beter en kan niet zonder medische tussenkomst thuis behandeld worden. Nogmaals, dit is een absoluut noodgeval en kan binnen 2 tot 3 dagen fataal blijken te zijn als het niet snel wordt behandeld.
Beeldcredits: kolokoso, Shutterstock
Normaal urinewegsysteem versus een urinewegobstructie
In het urinewegsysteem van een normale hond maakt elke nier urine die vervolgens naar een respectieve urineleider stroomt; de urineleider zorgt ervoor dat deze vloeistof van de nier naar een tijdelijke opslagplaats, de blaas, kan reizen. Vervolgens, wanneer de vloeistof klaar is om te worden afgevoerd, reist de urine van de blaas naar de geslachtsorganen om via de urethra het lichaam te verlaten. Als er op enig moment in dit proces sprake is van een gedeeltelijke of volledige obstructie, zal het eindresultaat een gebrek aan urine zijn.
Een urinewegobstructie kan gedeeltelijk zijn, waardoor de getroffen persoon heel weinig kan plassen (zoals een paar druppels), of volledig, waardoor hij helemaal niet meer kan plassen. Een obstructie kan overal in het urinewegsysteem voorkomen, maar de meest voorkomende gebieden bij honden bevinden zich in de blaas en/of de urethra.
Urinewegobstructie
Zonder hulp en verlichting van de obstructie kan de urine nergens heen en zal zich ophopen in het lichaam. In sommige gevallen kan de blaas scheuren, waardoor urine in de buikholte vrijkomt en ertoe kan leiden dat een hond extreem ziek wordt. Ongeacht of een blaas scheurt of niet, wanneer een hond de urine niet kan verdrijven, hopen de urine-afvalproducten (zoals kalium) zich op in het lichaam.
Deze hoge niveaus van afvalproducten kunnen andere gezondheidsproblemen veroorzaken, zoals abnormale hartritmes, wat het raadsel verder vergroot. Over het algemeen zal een volledige urinewegobstructie, indien onbehandeld en niet snel verlicht, binnen een paar dagen tot de dood leiden.
Man versus vrouw
Deze medische aandoening kan voorkomen bij zowel mannelijke als vrouwelijke honden, hoewel deze vanwege hun unieke anatomie vaker voorkomt bij mannen. Reuen hebben een langere en smallere urethra (de doorgang met buizen die urine van de blaas naar de buitenwereld brengt) die ook door het os-penisbot (baculum) loopt. Vrouwelijke honden hebben daarentegen een bredere en kortere urethra waardoor er meer ruimte is voor de urine om naar buiten te stromen.
Ze hebben ook geen os-penisbot, wat bij reuen vaak als knelpunt fungeert en de urineverstopping in de urethra nog gemakkelijker kan beperken dan bij vrouwtjes.
Beeldcredits: Michar Peppenster, Shutterstock
Tekenen van urinewegobstructie
Wat kunt u verwachten als uw hond een urinewegobstructie heeft? Het kan afhangen van de vraag of er sprake is van een gedeeltelijke of volledige urinewegobstructie en van de locatie van de obstructie. Als uw hond hier last van heeft, zijn hier enkele tekenen die u kunt waarnemen:
witte pommeren
- Wil vaker naar buiten.
- Het langer duren dan normaal of zich bedroefd gedragen bij het proberen te plassen.
- Vaak een houding aannemen of moeite doen om te plassen.
- Gebrek aan een stroom urine; Het kan zijn dat er heel weinig (zoals enkele druppels) of geen urine uitkomt.
- De aanwezige urine kan bloederig zijn.
- Huilen, zeuren of vocaliseren tijdens een poging om te plassen.
- Plassen op abnormale plaatsen.
- Buikpijn.
- Pijnlijke en grote, opgezwollen buik.
- Lethargie.
- Niet willen eten of drinken.
- Braken.
- Pijn hebben.
Beeldcredits: ThamKC, Shutterstock
Wat zijn de oorzaken?
Er zijn verschillende mogelijke oorzaken voor urinewegobstructie, waaronder:
- Urinestenen, ook wel urinewegstenen genoemd. Dit is de meest voorkomende oorzaak bij honden en kan overal langs de urinewegen voorkomen. De meest voorkomende zijn stenen die zich in de blaas vormen en vervolgens bewegen en vast komen te zitten in de urethra.
- Ontsteking in de urinewegen. Indien aanwezig in de blaas, wordt dit cystitis genoemd.
- Infectie.
- Bloedproppen.
- Slijmpropjes.
- Kanker, zoals een tumor die groot genoeg wordt om het urineren te belemmeren.
- Een vergrote prostaatklier bij reuen.
- Ruggenmergletsel of ander trauma.
Wat kunt u verwachten bij het veterinaire kantoor?
Diagnose
Om te beginnen zal de dierenarts een volledige anamnese en een volledig lichamelijk onderzoek afleggen. Voor een hond die niet kan plassen, kan er een harde, volle en pijnlijke blaas zijn die hij wel kan voelen (palperen). Bloedonderzoek om nierschade en elektrolytenveranderingen, zoals kaliumwaarden, te evalueren, is de sleutel om te bepalen waar een hond zich bevindt wat betreft de ernst van zijn ziekte.
Daarnaast wordt beeldvorming gebruikt om te helpen bepalen wat en waar de oorzaak kan zijn. Röntgenfoto's (röntgenfoto's), soms met contrast, kunnen nuttig zijn bij het aantonen van bepaalde soorten stenen, terwijl echografie nuttiger kan zijn bij het aantonen van stenen die niet op röntgenfoto's, bloedstolsels of tumoren verschijnen. Een elektrocardiogram (ECG) dat de elektrische activiteit van het hart meet, kan belangrijk zijn, omdat hoge kaliumspiegels een onregelmatige hartslag kunnen veroorzaken.
Daarnaast is het afnemen van de urine met diverse onderzoeken zoals het opsporen van een infectie of kristallen met een urineonderzoek en urinecultuur van groot belang.
Beeldcredits: RossHelen, Shutterstock
Behandeling
Hoe eerder de behandeling begint, hoe groter de kans op herstel en overleving van uw hond. Eenmaal gediagnosticeerd, zou de stabilisatie intraveneuze (IV) vloeistoffen omvatten om te helpen bij uitdroging, nierfunctie en elektrolytenafwijkingen. Omdat dit een pijnlijke medische aandoening is om te verdragen, worden er ook pijnmedicijnen gegeven ter verlichting. Als er een infectie wordt geconstateerd, worden antibiotica toegediend om dit op te lossen.
Soms zijn ook medicijnen tegen ontstekingen, elektrolytenveranderingen, enz. nodig. In sommige gevallen kan bij een volle blaas worden geprobeerd de blaas te decomprimeren om de extra druk te verlichten via cystocentese (een techniek die wordt gebruikt om urine met een naald en spuit rechtstreeks uit de blaas via de lichaamswand te verkrijgen).
Zodra de stabilisatie aan de gang is, moet de urinaire obstructie worden verlicht. De methode voor verlichting hangt af van de exacte oorzaak en locatie van de verstopping. In sommige gevallen kan dit worden bereikt met een techniek die retrograde urohydropropulsie wordt genoemd en die bestaat uit het spoelen van vloeistof in de urineleider met gespecialiseerde plaatsing van de getroffen hond. Andere keren zorgt het plaatsen van een urinekatheter (het plaatsen van een gespecialiseerde buis in de urethra die zich uitstrekt tot aan de blaas en op zijn plaats wordt gehecht) ervoor dat urine in een zak kan worden opgevangen terwijl ze genezen.
Chirurgie
In sommige gevallen kan het nodig zijn om de uitlokkende blokkade chirurgisch te verwijderen. Ziekenhuisopname van de getroffen hond kan enkele dagen duren, met herhaald laboratoriumwerk om de verbetering te helpen evalueren.
Zoals gezegd zijn stenen bij honden de meest waarschijnlijke oorzaak van urinewegobstructie. Als stenen verantwoordelijk zijn, moeten ze, afhankelijk van de soort en de situatie van elke individuele hond, mogelijk operatief worden verwijderd of kan worden geprobeerd ze op te lossen met een gespecialiseerd medisch dieet.
Beeldcredits: SeventyFour, Shutterstock
Sint Bernard kosten
Preventie
Zelfs nadat het eerste incident is opgelost, kunnen sommige soorten stenen ook worden voorkomen door in de toekomst een speciaal medisch dieet te geven. Bij mensen met tumoren kunnen een operatie en een oncologisch consult de volgende stap in de richting van de behandeling zijn. Voor reuen met prostaataandoeningen zou dit, als ze nog niet gecastreerd zijn, de volgende stap voorwaarts zijn om de omvang van de prostaat te helpen verkleinen.
Ongeacht de oorzaak van de urinewegobstructie, is het monitoren van toekomstige urinewegobstructies met routinecontroles, laboratoriumwerk en beeldvorming waarschijnlijk nog belangrijker voor de gezondheid van uw hond.
Conclusie
Als uw hond heel weinig of helemaal niet plast, kunnen daar verschillende redenen voor zijn. Ongeacht de onderliggende reden voor de blokkade is er echter sprake van een medisch noodgeval. Als u vermoedt dat uw hond niet normaal plast, neem dan onmiddellijk contact op met een dierenarts, zodat u de beste kans heeft om uw geliefde hondenvriend te helpen.
Bronnen
